สืบเนื่องมาจากการที่ได้คุยกับน้องที่เป็นติวเตอร์สอนเด็กประถม/มัธยม จึงตระหนักว่าเรามี privilege ที่เหมือนกันอย่างนึงค่ะ
.
น้องเล่าว่าเค้าสอนทั้งเด็กประถมจนถึงเด็กมัธยม จนเข้ามหาวิทยาลัย เราก็นึกได้ว่าเราก็มีนักเรียนที่สอนกันมาเป็นสิบปีเหมือนกัน
.
ไม่ได้เป็นการเปรียบเทียบนะคะ แต่ขอยกตัวอย่างการเป็นครูในโรงเรียนประถมมัธยม คุณครูบางท่านอาจเจอนักเรียนห้องเดิมทุกวัน ได้เห็นพัฒนาการของนักเรียนอย่างใกล้ชิดกันทั้งปี การเป็นครูสอนดนตรี/ติวเตอร์ เราเจอนักเรียนสัปดาห์ละครั้ง แต่ถ้าสอนแล้วถูกจริตกันเราก็สอนกันไปยาว ๆ ค่ะ
.
จะเรียกว่า lifetime friendship ก็ได้ค่ะ เราได้เห็นนักเรียนตั้งแต่ประถม ช่วยลุ้นให้สอบเข้ามัธยมที่เค้าอยากเรียน ช่วงม.ปลายก็ทำหน้าที่ครูแนะแนวไปด้วย แล้วช่วยลุ้นอีกครั้งตอนสอบ entrance เราได้อยู่กับเค้าในหลาย ๆ moment สำคัญของชีวิตเค้า และก็ไม่ได้รู้จักแค่นักเรียน เราได้รู้จักคุณพ่อคุณแม่ พี่น้อง ของเค้าไปด้วย ตอนที่ไม่ได้สอนแล้วเราก็ยัง comment status กันใน Facebook
.
ช่วงที่สอน piano ก็เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่น่าจดจำในชีวิตค่ะ อย่างน้อย ๆ เราก็ได้รู้จักมิตรภาพดี ๆ ค่ะ
Comments